De Apsoe is de zoetwateroceaan in de diepte van de aarde, het grondwater dus. In het Oudbabylonische vloedverhaal ‘Atrachasis’ wordt verklaard dat het dak er is om de zonnegod te verhinderen in de Apsoe te kijken, dat wil zeggen dat het er altijd donker is. De Apsoe is het domein van EA en dus is het logisch dat hij de plannen van de goden doorspeelt aan de rieten wand van de hut waar Oetnapisjtim, de zoon van Oebartoetoe, ligt te slapen. Die hoort het in een droom.

Oetnapisjtim bouwt de boot, misleid de stedelingen, en overleeft met zijn vrouw als enige de watervloed. Als de vloed weg ebt, strandt het schip op de berg Nimoesj. Na zeven dagen laat hij een duif los, die weg vliegt en weer terugkomt omdat ze nergens een rustplaats kan vinden. Een tweede poging met een zwaluw geeft hetzelfde resultaat. Een derde poging slaagt: de losgelaten raaf keert niet terug. Hij keert zich naar de vier windstreken en bidt. Dan offert hij aan de goden op de top van de berg. Die ruiken de geur en komen er als vliegen op af. Ze maken nog wat ruzie over of het nou wel zo’n goed idee was, die watervloed, maar uiteindelijk verzoenen Enlil en Ea zich. Enlil besluit dat Oetnapisjtim en zijn vrouw goden worden en dat ze gaan wonen, ver weg, aan de monding van de rivieren.

Zo is het gegaan.

De echo van dit verhaal hoor je in het verhaal van Noach. In de allervroegste vrijmetselaarsritualen was het Noach-verhaal, met het bouwen van de boot om de zondvloed te overleven, de dragende mythe, totdat die plaats werd ingenomen door de tempelbouw van Salomo. Een interessant gegeven, maar wij blijven nu bij Oetnapisjtim, die tegen tegen Gilgamesh zegt: