Die Tempel kan symbool staan voor mezelf en dan moet ik in het kader van ‘Ken U Zelf’ worden wie ik eigenlijk ben, mezelf. Interessant in dat kader is een prikkelend boekje van de filosoof Coen Simon, Waarom we onszelf zoeken maar niet vinden. Zelfhulp voor denkers, tobbers en narcisten Simon wijst ons bijvoorbeeld op Immanuel Kant, die ruim een eeuw na Descartes’ ‘Ik denk dus ik besta’ zich afvraagt wie die ‘ik’ is die hier bestaat. Als voorloper van Wittgenstein stelt Kant dan dat we hier geplaagd worden door een vraag die we niet kunnen afwijzen, omdat de taal hem zelf stelt, maar die we evengoed niet kunnen beantwoorden, omdat het antwoord buiten de taal ligt. We kunnen in grammaticaal correcte taal zeggen: ‘Ik hak aan de steen die ik zelf ben om mezelf te worden’. Maar wie/wat dan hakt aan wie/wat om wie/wat te worden, weet de hakker eigenlijk niet. Ons ‘ik’ is een vicieuze cirkel, een strange loop, een product van een ‘ik’ die zijn ‘ik’ buiten zijn ‘ik’ denkt.