Ik neem een iets te grote slok van mijn wijn en proest het uit: thuis! Ik schrik er zelf van, maar mijn gesprekspartners knikken van herkenning. Thuis! Daar waar ik, o God betere het, van mezelf geheel mezelf moet kunnen zijn! En blijkbaar ben ik als ik mezelf ben eerder een onbehouwen ruwe steen dan de vrijmetselaar die ernaar streeft die steen kubiek te hakken. Juist tegenover degene die ik dat tweede paar witte handschoenen heb gegeven als symbool van smetteloze arbeid, etaleer ik mijn ruwe kanten. Ik wil het wel anders, maar ik doe het niet of nauwelijks. Juist ten opzichte van haar die mij zo nabij is, lukt het me niet de afstand tot mezelf te bewaren die ik nodig heb om me maçonniek te gedragen. In de loge doe ik mijn best om niet aan andermans ruwe steen te hakken, maar thuis onderdruk ik mijn ergernissen maar zelden. Eigenlijk is zij maçonnieker dan ik: ze laat me gewoon uitrazen, accepteert me zoals ik ben en verwijt me niet eens dat ik niet in het westen in praktijk breng wat ik zo mooi in het oosten kan vertellen.