Juist omdat het leggen van de Witte Rozen een maçonnieke manifestatie is in het Westen, dient de vrijmetselaar zich daar te doen kennen als vrijmetselaar. Dat is niet roepen dat je vrijmetselaar bent, want vrijmetselaar ben je pas als anderen je als zodanig erkennen, zien dat je je als vrijmetselaar gedraagt*. En dat gedrag houdt in dat je een steen wilt zijn die past in het grote geheel. Het zijn de omstandigheden in het Westen die bepalen hoe de vrijmetselaar zich zal gedragen, hoe groot het steentje zal zijn dat hij aan de rouwplechtigheid kan bijdragen. De grenzen worden bepaald door de familie van de overledene, die over het algemeen wel rekening zal houden met wat de overledene gewild zou hebben. De vrijmetselaar bepaalt niet wat daar gebeurt, maar voegt zich naar de wensen van de familie. En zelfs daar zijn grenzen aan, want zelfs als de familie het zou willen, een maçonnieke begrafenis met een in het Westen opgevoerd requiem-rituaal zou van de vrijmetselarij een doel op zich maken, waar het een middel dient te blijven. Zij is geen religie, hoe religieus ze ook kan zijn.