Ik heb in het weekend daarop de hele toespraak van Jan Terlouw meerdere keren bekeken. Ik weet niet wat ik ervan moet vinden. Jan is de grootvader des vaderlands: hij zegt het zo mooi en zo recht uit het hart, dat je hem het vertrouwen geeft waarom hij vraagt. Het geeft even dat heerlijke gevoel dat Wijsheid, Kracht en Schoonheid één zijn, in harmonie, dat het verloren Woord is teruggevonden. Maar in mij wonen de naïeve idealist en de cynicus samen. Achter iedere deur die de idealist opendoet, doet de cynicus een andere deur weer dicht en zo blijft het Woord verborgen en wordt nooit meer dan een tip van de sluier opgelicht. Het is waar wat hij zegt en tegelijkertijd een leugen. Het drukt een verlangen uit naar een paradijs dat nooit heeft bestaan. Het touwtje uit de brievenbus staat symbool voor vertrouwen, maar wel vertrouwen in de sociale controle, in de kleine, verzuilde wereld van ons kent ons. Die bescherming had ook de keerzijde van beklemming. Daarvan zijn we bevrijd, maar de keerzijde daarvan is dat het nu op ons zelf aankomt.