Hij wilde horizonnen weergeven zonder landschappen en luchten. Hij kon het niet schilderen, niet uitspreken, niet schrijven, niet tekenen, niet graveren en niet insnijden. Hij had een beeld zonder beeld. Hij liet in de hoogte uiterst smalle en in de breedte zeer brede doeken maken van uiterst fijn linnen, die hij wit schilderde en in het midden in de breedte voorzag van eerst een heel licht en dun grijze streep en later van een geheel tegen de achtergrond wegvallende witte streep. Hij liet zelfs een aparte zaal in een modern museum bouwen, een grote bal, geheel wit; via een kijkgat kon je kijken naar de horizon die, volgens de toelichting overal was, waar je ook keek. Honderdduizenden uit binnen- en buitenland kwamen kijken naar dit fenomeen en spraken met be- en verwondering over het geheimzinnige Licht. Een jonge criticus in een rebellerend kunsttijdschrift schreef dat die horizon net zo goed overal als nergens was en dat het zogenaamd mysterieuze Licht logischerwijs kwam van de kant van het kijkgat, zodat je het niet kon zien, maar dat al te typisch Nederlands nuchtere geluid ging verloren in de wereldsymfonie van loftuitingen die de kunstenaar ten deel viel. Maar tevreden was hij niet.