Is het mensenleven op de planeet aarde, draaiend om een sterretje van niks in een van de vele melkwegstelsels in het heelal dan zo beroerd? Ik heb nooit behoord tot de bevlogenen die de wereld willen redden van de ondergang. Die ondergang is ooit net zo onvermijdelijk als mijn dood. Maar beseffen dat ik sterfelijk ben, betekent niet dat ik nu al ophoud te leven. De wereld draait door tot ze ermee stopt, niet eerder. Ik belijd een cynisch idealisme: de wereld is niet leuk en heeft niet meer betekenis dan dat ze bestaat, maar ik kan er wel iets leuks van maken en er meer betekenis aan geven dan ze in het simpelweg bestaan heeft. Ik ben een theoretisch pessimist en een praktisch optimist. De theorie rekent op het ergste, de praktijk valt reuze mee. Wat me overkomt, overkomt me. Dat is geen keuze. Hoe ik reageer op wat me overkomt, dat is wel een keuze. En dan kies ik niet voor het onbeduidende in de eeuwigheid van tijd en eindeloosheid van ruimte, maar voor enige trots, een rechte rug, de rechte verhouding.