Bij Plato is het zo dat de concrete roos een onvolmaakte schaduw is van de idee roos. Het Griekse “eidos” betekent beeld. Plato gaat uit van een ideële volmaakte wereld, waarvan wij in onze werkelijkheid slechts een onvolmaakte afschaduwing zien. Wittgenstein keert het om: onze hersenen vormen uit de dingen die wij concreet waarnemen ideeën. De idee roos is bij hem dus afgeleid uit concrete rozen. Zodra ik de idee roos ga gebruiken als symbool verlaat ik de wereld van de feitelijkheden, zing ik het beeld roos los uit de werkelijkheid die we ons kunnen “verbeelden”, betreden we de wereld van de hersenspinsels. De roos kan dan symbool staan voor enerzijds de onvoorstelbare eeuwigheid, de hemelse volmaaktheid, de volheid, de goddelijke kracht, de ideale wereld, het levensgeheim, het onbekende, de opperste schoonheid, anderzijds voor de tijdelijke menselijke hartstochten, de lustbevrediging, de roes, de zinsbegoocheling, de betovering, de liefde. Wie met de roos als symbool communiceert, is, volgens Wittgenstein, betekenisloos, in de zin dat de beelden die worden opgeroepen abstracties zijn van abstracties. We gebruiken woorden waarbij we in feite niet meer weten waar we het over hebben. “In de naam van de Roos” is een titel die even multi-interpretabel is als er lezers van het boek zijn.