Eind januari 2019 reis ik vanuit het Oosten naar het Westen, van Kampen naar Amsterdam, van de gezapige rust van een trage rivier naar een wereld die op mij zo niet verward en verdeeld, dan toch zo overijverig als een mierenhoop overkomt. In mijn agenda staat een broederlijk treffen met de hoofd- en eindredacteur van een tweemaandelijks maçonniek blad, dat zich verheft boven de begrippen regulariteit en irregulariteit. Ondanks de regen is het is geen droevig ogenblik waarop wij elkaar weerzien, wel lang geleden, maar de arm om de hals van de meester is als van gisteren. We gaan naar ‘In ’t Aepjen’ een overvolle kroeg op de Zeedijk, waar de anonimiteit zorgt voor een getande rand en staande met een glas in de hand wanen we ons in de vertrouwelijkheid van een zevende graad. We bespreken met een mengeling van ernst en luim en zonder competitie het leven met de struikelblokken, het gehannes met de koevoet en het schuifelen langs de buitenste duisternis. Onze bittere beker konden we net iets te makkelijk tot de bodem leegdrinken. Ik trek de conclusie dat we blijkbaar weinig geleerd hebben van onze ervaringen, maar dat zeg ik niet, want ik hak niet aan zijn steen en mag alleen voor mezelf spreken. Wel zijn we het er samen stellig over eens dat het streven naar volmaaktheid symboliek is en er niet toe mag leiden dat je ooit denkt het doel te hebben bereikt. Er komen stoelen vrij. Broeders, neem uw plaatsen!