Op mijn bureau liggen meerdere bijbels. Een daarvan is de Naardense Bijbel van Pieter Oussoren, mijn favoriete vertaling, omdat het de meest poëtische is. Maar er ligt ook een Canisiusbijbel, een Statenbijbel en de Nieuwe Bijbelvertaling van 2004. Ik lees er geregeld in. Meestal omdat ik in andere teksten iets tegenkom wat ernaar verwijst, soms om me te laten inspireren, nooit om er de waarheid in te vinden. Voor mij is de Bijbel een verzameling verhalen van mensen over mensen die een god verzonnen hebben aan wie ze van alles en nog wat toedichten en tot maatstaf maken van hun leven. Als het een ‘boek van wijsheid’ is, dan is het de wijsheid dat mensen zozeer in hun eigen fantasieën kunnen geloven dat het voor hen de werkelijkheid wordt. Vanuit dat perspectief heeft Guus Kuijer ook ‘De Bijbel voor ongelovigen’ geschreven. Hij kiest steeds een randfiguur uit een bijbelverhaal als verteller, die op enige afstand beziet hoe de mens de door zijn voorvaderen gecreëerde god gebruikt om het leven naar zijn hand te zetten. Ik ontken niet dat het een trucje is dat op een gegeven moment gaat vervelen, maar het is wel een goede oefening, voor wie dat nodig heeft, om de bijbel zelf te leren lezen als een menselijk boek, dat ons voortdurend vertelt hoezeer wij geneigd zijn ons beeld van de werkelijkheid te maken tot maatstaf van ons leven.